گروه‌هایی که نسل جنگ محسوب می‌شوند، حدود ۵/۵ میلیون از جمعیت عراق را تشکیل می‌دادند که تقریبا نیمی از جمعیت ۱۲ میلیونی این کشور در زمان جنگ است...۳ میلیون مردی که جزو نسل جنگ به شمار می‌آیند، برای ارتش سرمایه بسیار بزرگی به شمار می‌آمدند و مجبور بودند تا پیوستن به آن، تلفات جنگ را تحمل کنند. با افزایش تجهیزات جهانی، افراد مسن‌تر هم به میدان جنگ کشیده شدند اما آنها به نسبت نسلی که ما تعریف کردیم، وظایف کمتری برعهده داشتند.

با ادامه جنگ در خاک ایران، شور و اشتیاق در میان نسل جنگ در عراق که در میدان‌ها در حال مبارزه بودند، کاهش یافت و کم کم جای خود را به خستگی مفرط داد...در فاز دوم جنگ که تقریباً ۶ سال به طول انجامید، از می ‌۱۹۸۲ تا جولای ۱۹۸۸، عراق بیشتر در موضع دفاعی قرار داشت...گذر از عربیسم محض (القومیه) به میهن‌پرستی عراقی (الوطنیه) با استفاده از هنر و ادبیات در این دوره اتفاق افتاد.

در ۲۰ آگوست ۱۹۸۸، روزی که آتش‌بس اعلام شد، عراق وارد دوران بی‌ثباتی خود شد...نسل جنگ، که تشنه آسایش و امنیت اجتماعی بودند، انتظار داشتند هر چه سریع‌تر بسیج عمومی نیروهای ارتش لغو شود تا بتوانند سهم بیشتری از ثروت ملی به دست بیاورند...در طول ۸ سال جنگ بین ایران و عراق، به طور میانگین روزانه حدود ۳۰۰ نفر کشته می‌شدند اما در طول جنگ دوم خلیج‌فارس روزانه حدود ۴۰۰۰ نفر انسان جان خود را از دست می‌دادند.